Anna van der Breggen heeft op zaterdag de Strade Bianche gewonnen, de eerste wedstrijd in de Women's WorldTour 2018.
De Olympisch kampioene won de wedstrijd, die bekend staat om haar grintsecties en vele hoogtemeters, door de laatste 15 kilometer solo vooruit te rijden. Kort nadat Van der Breggen over de streep kwam, voegde wereldkampioene Chantal Blaak daar een mooie vierde plek aan toe, terwijl Megan Guarnier, winnares van de allereerste editie in 2015, twaalfde werd.
"Het was zwaar vandaag!," roept Van der Breggen uit. "We wisten van tevoren dat het zwaar zou worden, dus we hebben geprobeerd om zo warm mogelijk te blijven, dus jasjes zo lang mogelijk aanhouden, voldoende eten en drinken. Dat is zo veel moeilijker in een wedstrijd als deze, met al die lagen kleding aan en bevroren handen."
De overwinning van Van der Breggen is duidelijk een teamprestatie, met Boels-Dolmans die al vanaf de start het heft in handen nam. "Christine Majerus kwam met een bidon hete thee precies op een moment, vlak voor half koers, toen ik het even moeilijk had met de kou," vertelt Van der Breggen. "Die kleine dingen waren heel belangrijk vandaag. Het was ook super dat Chantal voorop zat, zodat het tempo hoog lag en we wat warmer werden, maar je voelde dat alles heel veel energie kostte."
De wereldkampioene maakte deel uit van een kopgroep van drie, die werd gevormd op een van de grintstroken. Ze werden net terug ingerekend toen de liveuitzending op televisie begon. "Alena Amialiusik (Canyon-SRAM) viel aan op het einde van de langste grintsectie, die eindigde een beetje bergop," vertelt Blaak. "Ik liet haar gaan, maar Ellen van Dijk (Team Sunweb) sprong mee en die moet je natuurlijk niet weg laten rijden. Dus ik ging erachteraan en toen waren we met zijn drieën weg."
"We werkten goed samen, maar je merkte dat iedereen toch een beetje inhield voor de finale," legt Blaak uit. "Achteraan rijden ze toch wel door en zeker heuvelop trekken ze meer door. Dan word je uiteindelijk toch teruggepakt, maar het was voor mij een ideale situatie om de eerste slagen in de finalestrijd te overleven."
Een sterk uitgedund peloton haald het trio terug met nog zo'n twintig kilometer te gaan. Het was het teken voor Van der Breggen en Elisa Longo Borghini (Wiggle-High5) om te aan te vallen. In korte tijd bouwden ze een grote voorsprong op. Van der Breggen bleef druk houden op de pedalen en reed op een gegeven moment ook van Longo Borghini weg. Met nog 15 kilometer tot de streep wist Van der Breggen dat ze er nu alleen voor stond.
"De klimmetjes in de finale waren allemaal stijl en de gravelstukken waren in klei veranderd, waardoor het klimmen heel zwaar was," vertelt Van der Breggen. "Ik had Elisa graag nog wat langer met me mee gehad, want dan heb je iets meer herstelmomenten, maar dat was niet zo. Ik had zelf voor de aanval gekozen, dus ik ben er toen vol voor gegaan."
Een groep van zes rensters reed voor plek drie, met daarin nog steeds Blaak. Kasia Niewiadoma (Canyon-SRAM) nam hier echter geen genoegen mee en viel aan op een stijl stuk. Ze reed met gemak naar Longo Borghini toe. "Ik kon echt niet volgen, maar dat is geen schande met zo'n echte klimmer," zegt Blaak. "We hebben toen tot Siena met zijn vijven gereden en op de slotklim viel ons groepje uit elkaar."
Van der Breggen kwam als eerste aan op de Piazza del Campo, slechts een week nadat ze de Cyprus Sunshine Cup op haar naam zette, een etappekoers op de mountainbike. Die mountainbikeskills kwamen vandaag goed van pas, met de acht grintstroken die in een modderbad waren veranderd nadat de sneeuw van afgelopen week was gaan smelten.
"Wegwielrennen is anders dan mountainbiken of crossen, maar angst voor modderstukken of een beetje glijden heb ik daardoor gelukkig niet," vertelt Van der Breggen. "Het was een epische wedstrijd, ik denk dat het de zwaarste wedstrijd is die ik ooit heb gereden. Ik was compleet leeg aan de finish."
Bijna een minuut na Van der Breggen kwam Niewiadoma nog op geruime voorsprong binnen van Longo Borghini, de winnares van vorig jaar. Achter hen wist Blaak haar fiets over de streep te duwen voor Lucy Kennedy (Mitchelton-Scott) om zo vierde te worden. Een prachtige prestatie na eerder al in de ontsnapping te hebben gezeten.
"Ik heb mezelf best wel verbaasd, ik ben echt trots op mezelf," concludeert Blaak. "Dit was mijn eerste Strade Bianche en het was gelijk een epische editie! Ik dacht echt dat ik hierheen ging om te werken, ik was ook de eerste die zijn hand opstak en zei: zeg maar wat ik moet doen! Maar het ging eigenlijk best goed. Ik ben er trots op dat ik deel heb uitgemaakt van deze mooie koers. En voor de kijkers was het een prachtig spektakel."
Strade Bianche was de eerste wedstrijd in de UCI Women's WorldTour 2018, dus nadat Van der Breggen de laatste drager van de leiderstrui was in 2017 door het klassement op haar naam te zetten, is ze ook de eerste drager van de leiderstrui in 2018. De Women's WorldTour gaat volgende week verder in de Ronde van Drenthe op zondag 11 maart.
Glansrijke eerste profzege voor Tiesj Benoot in Strade Bianche
Het is de allereerste profzege voor de bijna 24-jarige Lotto Soudal-renner! En wat voor een! Deze twaalfde editie van de Strade Bianche (WorldTour) werd een epische wedstrijd door de koude en de regen die de grindwegen in een modderpoel hadden herschapen.
De wedstrijd werd goed ingezet door Lotto Soudal, want Europees tijdritkampioen Victor Campenaerts sprong mee in een ontsnapping van acht renners. Deze vlucht kreeg tot zes minuten voorsprong van het peloton, dat al vroeg uit elkaar spatte. Zestig kilometer voor de meet werden Campenaerts en de andere vluchters ingelopen door een omvangrijke achtervolgende groep met daarin Tiesj Benoot. Vervolgens sprongen een tiental renners vooraan weg; onder hen Kwiatkoswki, Van Aert en Valverde. Een gevaarlijke groep, zonder twijfel. Nadat Campenaerts aan kop had gesleurd om de kloof zo klein mogelijk te houden, maakte Tiesj Benoot op de achtste grindsector, richting Monte Sante Marie, alleen de sprong naar voor.
Niet lang daarna volgde een aanval van Romain Bardet en wereldkampioen veldrijden Wout Van Aert. Zij konden een minuut voorsprong bij elkaar rijden. Het tempo bij de achtervolgers stokte en daarom besloot Tiesj Benoot dertig kilometer voor het einde opnieuw het initiatief te nemen. Hij kreeg steun van Pieter Serry. De twee naderden tot op een 35-tal seconden van Bardet en Van Aert, maar toen het kopduo opnieuw uitliep, liet Benoot Serry achter. De kloof werd zienderogen kleiner en vijftien kilometer voor de aankomst sloot Tiesj Benoot vooraan aan. Benoot zette alles op alles op de laatste grindsector en reed solo de laatste tien kilometer in. Hij reed steeds verder weg van Bardet en Van Aert en kon genieten van de laatste lijn richting de finish op Il Campo in Siena! Romain Bardet mocht als tweede op het podium plaatsnemen, Wout Van Aert als derde.
Tiesj Benoot had eerder deze week gezegd dat hij beter wilde doen dan zijn twee achtste plaatsen in de vorige twee edities. De Oost-Vlaming is daar glansrijk in geslaagd!
Tiesj Benoot: “Nadat de vlucht met Victor Campenaerts ingelopen was, heeft Victor nog veel kopwerk verricht voor mij. Toen ik merkte dat er geen samenwerking was, vonden zowel sportdirecteur Bart Leysen als ik dat het tijd was om de sprong naar voor te maken. Dat bleek de juiste beslissing. Dit scenario herhaalde zich toen Bardet en Van Aert met z’n twee op kop reden. Ik voelde dat ik goede benen had en iets moest ondernemen, want er was geen team meer dat de kloof zou dichten. Serry was een ideale compagnon, hij reed meteen mee. Ik voelde echter dat ik beter was en besloot daarom om hem na een tijd achter te laten. Ik kende de strook waarop ik versnelde van de voorbije twee jaar en wist dat het mogelijk was om daar de kloof nog te dichten. Ik slaagde vrij vlot in mijn opzet en besefte dat ik de sterkste vooraan was. Op de laatste grindsector versnelde ik en ik sloeg meteen een mooie kloof. Toen was het een kwestie van recht te blijven en geen pech te hebben. Toen de ploegwagen achter mij reed, was ik al geruster. Ik wilde die eerste profzege niet uit mijn handen laten glippen.”
“Ik had een superdag vandaag. Het was koud en het regende, maar ik kan daar goed tegen. De Strade Bianche is een van mijn favoriete wedstrijden en een van de koersen die mij het beste liggen. Er staan alleen maar grote namen op de erelijst en het is fantastisch om mijn naam daar vanaf nu tussen te zien prijken! Mijn hoogtestage op de Sierra Nevada is de ideale voorbereiding gebleken. Of deze eerste profzege druk met zich meebrengt? De verwachtingen waren al hoog nadat ik in 2015 als neoprof vijfde werd in de Ronde van Vlaanderen. Mentaal kan ik daar goed mee om. Ik ben de voorbije jaren altijd in mezelf blijven geloven en wist dat die overwinning er op een dag zou komen.”
Foto: Boels-Dolmans Cycling Team en RAI tv