Anna van der Breggen heeft op zaterdag op grootse wijze de wereldtitel op de weg gepakt.

Na een solo van 40 kilometer mocht Van der Breggen haar armen in de lucht gooien voor die langverwachte wereldtitel. Die komt nadat ze eerder deze week al zilver won op de individuele tijdrit en in de ploegentijdrit met Boels-Dolmans. Van der Breggen werd op het podium vergezeld door de Australische Amanda Spratt (Mitchelton-Scott) en Tatiana Guderzo (Team Hitec, Italië).

De Olympisch kampioene en voormalig Europees kampioene volgt daarmee haar ploeggenote en landgenote Chantal Blaak op als winnares van de regenboogtrui. Het is het vierde jaar op rij dat Boels-Dolmans de wereldkampioene huisvest, na Lizzie Deignan in Richmond, USA in 2015 en Amalie Dideriksen in Qatar in 2016. Het was een emotionele overwinning voor de normaal zo nuchtere Van der Breggen.

"Dat komt toch wel een beetje door de opbouw hiernaartoe, de aanloop naar zo'n evenement is gewoon spannend," legt Van der Breggen uit. "Ik wist wel dat dit het parcours was voor mij, maar dan nog is het een hele lang weg voor het zover is. Ik had vanochtend ook echt zoiets van: laat ons maar fietsen. Dit was een groot doel voor mij en daar heb ik ook geen geheim van gemaakt, dan komt er veel op je af. Ik had niet verwacht zo te winnen."

Na drie spannende wegwedstrijden in de twee junior-categorieën en bij de beloften, beloofde ook de wedstrijd bij de elite-vrouwen een spektakel te worden. Het Nederlandse team stond als torenhoge favoriet aan de start en was dan ook goed vertegenwoordigd in de kopgroep van zo'n vijftien man, die ontstond op de beklimming van de Gnadenwald.

In de afdaling kwam echter alles weer bij elkaar. Er volgden diverse ontsnappingen met ook Boels-Dolmans-rensters daar regelmatig bij. Geen van de groepen kreeg echter een grotere voorsprong dan 1'15", maar in de laatste zat Spratt, een gevaarlijke favoriete voor de wereldtitel. In de tweede lokale ronde van 23,9 kilometer deed Van der Breggen dan ook haar definitieve aanval.

"Spratt zat mee met de kopgroep en je weet dat je die niet te veel tijd moet geven," legt Van der Breggen uit. "Lucinda Brand probeerde dus ook al het gat kleiner te maken, door eerst te springen en daarna te rijden. Toen opende Annemiek van Vleuten met van een aanval. We hadden ook geen keuze qua tijd. Dat was het begin, daarna ging ik eroverheen."

Spratt wist het langste in Van der Breggen's wiel te blijven, maar moest haar uiteindelijk op 40 kilometer van de streep laten gaan. En zoals ze dat al vaker heeft laten zien in de wedstrijden waar ze grootse overwinningen heeft geboekt, is een solo van een dergelijke afstand geen probleem voor haar. En ook nu weer reed ze, met een beetje hulp van haar landgenoten achter haar, glansrijk naar de overwinning, aangemoedigd door de vele fans langs de kant van de weg. Al ruim voor de finish kon ze haar overwinning gaan vieren.

"Ik vond het wel vroeg, maar ik was al vrij snel bij Spratt," zegt Van der Breggen. "Toen kwam ik al vroeg alleen en dan moet je gewoon focussen op eten en drinken, en indelen. Je weet dat je de klim daarna nog een keer moet doen. Ik wist ook bijna geen tijden, geen voorsprong."

"Ik wist op de klim op een gegeven moment wel dat het rond de twee minuten was, maar ik heb dit seizoen al iets te vaak gehad dat het dan ofwel bij mezelf misging, of dat ze alsnog terugkwamen. Dus ik ben gewoon door blijven rijden."

Achter Van der Breggen had Spratt ook een solo van 40 kilometer gereden naar de zilveren medaille. Guderzo reed naar het brons door bij ingang van de laatste ronde samen met Karol-Ann Canuel en Amy Pieters uit het peloton te ontsnappen. Canuel werd na haar achtste plek in de tijdrit nu zesde in de wegrit, Pieters werd achtste. Megan Guarnier werd in haar allerlaatste wegwedstrijd zestiende.

Foto: © 2018 Boels-Dolmans Cycling Team